Linoskok rozpoczął właśnie swe dzieło; posuwał się po linie rozciągniętej między dwiema wieżami. Kiedy znajdował się w połowie drogi, rozchyliły się małe drzwi i jakiś śmieszek jarmarczny wskoczył na linę. Szybkim krokiem zbliżał się do lioskoka; a gdy już tylko krok jeden oddzielał obu, wówczas stała się rzecz potworna, wobec której wszystkie usta oniemiały i wszystkie oczy słupem stanęły; błazen wydał wrzask szatański i przeskoczył przez tego, co mu stał na drodze. Ów zaś, widząc zwycięstwo zapaśnika, stracił głowę, a zarazem i linę pod sobą; odrzucił drąg, który trzymał w rękach, a sam, w spadku jeszcze prędszy od niego, runął w głębię jako kłębowy wir ramion i nóg.
Zaratustra stał na miejscu i tuż koło niego spadło ciało, okaleczone śmiertelnie, połamane, ale jeszcze nie martwe.
Linoskok do Zaratustry:
L: — wiedziałem dawno, że mi diabeł nogę kiedyś podstawi. Teraz oto zawlecze mnie do piekła, chcesz mu wzbraniać?
Z: — Na mą cześć, przyjacielu, nie masz tego wszystkiego, o czym mówisz: nie ma diabła, nie ma piekła. Dusza twa umrze prędzej jeszcze, niż twe ciało: nie lękaj się wiec.
Człowiek spoglądał nieufnie.
L: — Jeśli prawdę mówisz, w takim razie nie tracę nic, tracąc życie. Jestem nieomal jako zwierzę, które nauczono tańczyć kijem i skąpym kęsem.
Z: — Zaniechaj tych myśli, , tyś z niebezpieczeństwa uczynił powołanie, tym się nie gardzi. I oto przez twe powołanie giniesz;
Idziesz liną ponad przepaścią, niebezpieczne to przejście, niebezpieczne podróże, niebezpieczne spoglądanie wstecz, niebezpieczne trwożne zachwianie i zatrzymywanie się.
Nie trać głowy.
Nie lękaj się.
Nie patrz wstecz.
Przejdź między wieżami.